خاطره ای صمیمی و قدرتمند از مدیر عامل پیشین پیشین پپسی کو

ایندرا نویی برای دوازده سال به‌عنوان یکی از تحسین‌برانگیزترین مدیران اجرایی جهان، معنای یک رهبر استثنایی بودن را دوباره تعریف کرد. اولین زن رنگین پوست و مهاجری که یک شرکت Fortune 50 را اداره کرد – و یکی از برجسته ترین متفکران استراتژیک زمان ما – او پپسی کو را با چشم اندازی منحصر به فرد، تعالی شدید و احساس عمیق هدف متحول کرد.

در حال حاضر، در یک خاطرات غنی پر از ظرافت، ظرافت و طنز خوب، زندگی کامل من نمای دست اولی از حرفه افسانه ای نویی و فداکاری هایی که اغلب می طلبد را ارائه می دهد.

نویی ما را از طریق وقایعی که او را شکل دادند، از دوران کودکی و تحصیلات اولیه‌اش در دهه 1960 هند، تا مدرسه مدیریت ییل، تا ظهور او به عنوان مشاور و استراتژیست شرکتی که به زودی به بالاترین رده‌های اجرایی ارتقا یافت، می‌برد. این کتاب نگاهی درونی به پپسی کو، و تفکر نویی دارد، در حالی که او شرکت نمادین آمریکایی را به سمت محصولات سالم‌تر هدایت می‌کرد و مشخصات زیست‌محیطی آن را دوباره اختراع کرد، علی‌رغم مقاومت در هر مرحله.

برای اولین بار و با جزییات خام، نویی همچنین مشکلاتی را که برای مدیریت شغل سختش با خانواده ای رو به رشد پیش می آمد و آنچه در این راه آموخته بود، آشکار می کند. او یک فراخوان واضح، عملی و فوری برای کسب‌وکار و دولت می‌کند تا اکوسیستم مراقبت، مرخصی با حقوق و انعطاف‌پذیری کار را در اولویت قرار دهند، و استدلال قانع‌کننده‌ای برای اینکه چگونه بهبود حمایت شرکت و جامعه از خانواده‌سازان جوان، پتانسیل کامل اقتصاد را آزاد می‌کند.

سخاوتمند، مقتدر و مبتنی بر تجربه زیسته، زندگی کامل من داستان زندگی یک رهبر خارق العاده، ادای احترامی تکان دهنده به روابطی است که آن را ایجاد کرده است، و طرحی برای شکوفایی قرن بیست و یکم.

ایندرا کی نویی از سال 2006 تا 2019 به عنوان مدیرعامل و رئیس هیئت مدیره پپسی کو خدمت کرد. تفکر استراتژیک پیشاپیش، بینش او در مورد رفتار مصرف کننده، و خرد او در مدیریت نیروی کار گسترده و جهانی، او را به یکی از پرطرفدارترین مشاوران کارآفرینان و مدیران در جهان تبدیل کرده است. ، و دولت ها.

او همچنین به عنوان یک الگو برای زنان و مهاجران مورد احترام است و به خاطر پیام های توانمندش در مورد شمولیت تحسین می شود. در PepsiCo، او معمار اصلی Performance with Purpose بود، ماموریت این شرکت برای ارائه رشد پایدار با تولید محصولات مغذی تر، محدود کردن ردپای محیطی شرکت، و توانمندسازی همکاران و افراد آن در جوامعی که به آن خدمت می کند.

به او نشان Padma Bhushan، سومین نشان افتخار غیرنظامی هند، جایزه وزارت امور خارجه ایالات متحده برای آمریکایی برجسته به انتخاب، و 15 درجه افتخاری اعطا شده است. او با راج نویی ازدواج کرده و دو دختر به نام‌های پریتا و تارا دارد.

اتاق نشیمن زنان در خانه کودکی من دارای یک تکه مبلمان بود- یک تاب چوبی بزرگ با چهار زنجیر بلند که هنگام ساختن خانه توسط پدربزرگم در جاده‌ای سرسبز در مدرس هند در سال 1939 به سقف چسبیده بودند.

آن تاب، با سر خوردن آرام خود به جلو و عقب در گرمای جنوب هند، زمینه را برای یک میلیون داستان آماده کرد. مادرم، خواهرانش و پسرخاله‌هایش که ساری ساده به رنگ‌های فوشیا، آبی یا زرد در اواخر بعدازظهر با فنجان‌های قهوه شیرین و شیری روی آن می‌پوشیدند و پاهای برهنه‌شان تا زمین دراز شده بود تا آن را به حرکت درآورند. آنها وعده های غذایی را برنامه ریزی کردند، نمرات فرزندانشان را مقایسه کردند، و طالع بینی هندی را بررسی کردند تا در شبکه های خانوادگی گسترده خود، مطابقت مناسب برای دخترانشان یا سایر جوانان پیدا کنند. آنها درباره سیاست، غذا، شایعات محلی، لباس، مذهب، موسیقی و کتاب بحث کردند. آنها با صدای بلند بودند، با یکدیگر صحبت می کردند و گفتگو را به جلو می بردند.

از همان روزهای اولم، با خواهر بزرگترم چاندریکا و برادر کوچکترم ناندو روی سوئینگ بازی می کردم. ما تاب می‌خوردیم و آهنگ‌های مدرسه‌مان را می‌خواندیم: «پیک نیک خرس‌های عروسکی»، «آهنگ دارکوب»، «ساعت پدربزرگم» یا آهنگ‌های بیتلز، کلیف ریچارد یا بیچ بویز که از رادیو شنیده بودیم: «هشت روز» یک هفته، «پسر کارشناسی»، «باربارا آن». چرت زدیم؛ دعوا کردیم ما رمان های کودکان بریتانیایی از انید بلایتون، ریچمال کرومپتون و فرانک ریچاردز را می خوانیم. روی زمین براق کاشی کاری شده قرمز افتادیم و به عقب برگشتیم.

خانه ما خانه بزرگ و مطبوعی بود که در آن ده ها پسرعمو برای جشن ها و تعطیلات جمع می شدند. تاب قطعه‌ای بود برای نمایشنامه‌های استادانه‌ای که ما نوشتیم و اجرا کردیم، بر اساس هر چیزی که علاقه ما را به خود جلب کرد. پدر و مادر، پدربزرگ و مادربزرگ، خاله ها و عموها برای تماشا جمع شدند و تکه های روزنامه پاره شده ای را در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود. اقوام ما احساس آزادی داشتند که برنامه های ما را نقد کنند یا شروع به چت کنند یا به سادگی از آنجا دور شوند. کودکی من دنیای «کار عالی» نبود! بیشتر شبیه “اینطور بود” یا “این بهترین کاری است که می توانید انجام دهید؟” ما به صداقت عادت کرده بودیم نه تشویق کاذب.

نقدها در آن روزهای شلوغ و شاد اهمیتی نداشتند. ما احساس مهم بودن می کردیم. ما در حال حرکت بودیم، می خندیدیم و به بازی بعدی خود ادامه می دادیم. ما مخفیانه بازی می کردیم، از درخت ها بالا می رفتیم و انبه ها و گواواهایی را که در باغ اطراف خانه می رویید، چیدیم. روی زمین غذا خوردیم، پای چهار زانو به صورت دایره ای نشسته بودیم، در حالی که مادرانمان در وسط با ملاقه خورش سامبر صدام و عدس و کشک مخلوط شده با برنج سفالی برنج و ترشی هندی روی برگ های موز که به عنوان بشقاب بود، می خوردیم. .

مقدمه ix

قسمت اول: بزرگ شدن 1

قسمت دوم: پیدا کردن پای من 73

قسمت سوم: PepsiCo سال 127

قسمت چهارم: نگاه به آینده 249

قدردانی: 297

یادداشت: 303